روزهای قشنگ بدون آدنوما کارسینوما

دیروز یه مقاله انگلیسی می خوندم. فاصله آخرین شیمی درمانی تا رسیدن بحداقل نرمال جسمی و روحی برای یک بیمار حداقل صد روزه. 

برای برگشتن به زندگی و مهمتر از اون جامعه، فرصت زیادی نیازه. 

بخصوص این دفعه برای من ، که تقریباً از جلسه ششم درمانم دیگه نتونستم برم سر کار.

دلهره و ترسی که در وجودمه باید کمرنگتر کنم.

شاید نتیجه خوب اسکن و آزمایشم در آبان و اذر ماه و اطمینان از موثر بودن درمان کمک موثری به من کنه. 

به امید روزهای بهتر و بدون دلهره

روزهای قشنگ بدون آدنوما کارسینوما...

اسمش وحشتناکتر از شستشو بود  فقط چون پورت روی کتف دست راستمه دست درد تا دو روز مهمونم بود پورت من جایی نصب شده که با تمام سعی ام در مخف کردنش  هر وقت جلوی آینه می ایستم بهم سلام می کنه انگار می خواد روزای سخت رو بهم یاداوری کنه و یه جورایی دهن کجی می کنه  اما چاره ایی نیست باید باهاش کنار بیام تست پاپ اسمیر داده بودم خوشبختانه جوابش خوب بود شده ام مثل ماشین هایی که به خرج می افتند این نیز بگذرد تو روزای تاسوعا عاشورا اگه جایی حال خوبی پیدا کردید من رو هم فراموش نکنید دوستان عزیز تر از جان    پی نوشت : جایی که روی پورت برای تزریق با سرنگ سوراخ شده یه خون م روزهای قشنگ بدون آدنوما کارسینوما...

یکماه از اخرین شیمی درمانیم می گذرد. 

باید هر ماه پورتم را با هپارین شستشوبدهم تا مسدود نشود . 

پورت حداقل باید پنج سال باقی بماند و هر ماه همین آش است و همین کاسه 

پورت گذاشتن خر است. 

 

روزهای قشنگ بدون آدنوما کارسینوما...

فکر می کردم قورباغه ها که بروند پی کارشان 

اوضاع زندگیم عادی می شود. 

اما کماکان بی انرژیم 

از ساعت چهار به تختم پناه می برم تا شب

انقدر ضعیفم که چند قدم پیاده روی نفسم را بند می اورد 

هنوز نمی توانم برگردم سر کار

چون عملا نمی توانم نیم ساعت تمام بنشینم

اشتهایم به غذا هم خیلی کم است.

این روزها هم باید بگذرد

بیشتر درگیری های ذهنی مرا از پا در می آورد  

لعنت به سرطان 

روزهای قشنگ بدون آدنوما کارسینوما...

پسرک ما امروز به کلاس سوم رفت. 

سه سال در کنارش بودم و باز می مانم. 

ماندن در کنار او و خانواده ارزش جنگی نابرابر را دارد.

روزهای قشنگ بدون آدنوما کارسینوما...